Vader Paul

3
(8)

Het was de zomer van 1948, een vreemde maar opwindende tijd in mijn leven, in meerdere opzichten. Ik woonde met mijn moeder en broer in het huis waarin ik geboren was, langs de met bomen omzoomde straten van Mayfield, Connecticut. Mayfield was een typisch stadje in New England, oud en rijk aan geschiedenis, maar ook in veel opzichten achtergebleven. De oorlog had de meeste mannen meegenomen; sommigen waren teruggekeerd, … anderen niet.

Eén van hen die nooit meer terug zou komen was mijn vader, gesneuveld in de Pacific op 1 september 1945, één dag voor VJ Day. Het zou mooi zijn om te zeggen dat ik veel goede herinneringen aan hem had, herinneringen aan mijn vroege jeugd met hem, maar de waarheid was dat dat niet zo was.

Hij had zich de dag na Pearl Harbor aangemeld en liet zijn vrouw, mijn moeder, alleen thuis met mijn broer en mij. Ik was pas 6 toen hij vertrok en hoewel ik toen al wist dat er iets vreselijks aan de hand was, had ik geen idee wat zijn vertrek betekende en begreep ik niet dat hij misschien nooit meer terug zou komen.

Hij zou tijdens de oorlog maar één keer naar huis terugkeren, een kort bezoek in de winter van 1943, vlak voordat we overzee zouden worden gestuurd om de oorlog te beginnen. Ik herinner me dat mijn moeder dagenlang huilde toen hij wegging, maar als ik ernaar vroeg, zei ze alleen dat hij over een tijdje terug zou komen. Maar het mocht niet zo zijn.

Robbie, mijn oudere broer en ik gingen naar de Saint Mary’s Catholic School aan het eind van onze wijk, dezelfde kerk waar onze moeder elke zondagochtend trouw naartoe ging, samen met vele andere keren doordeweeks. Ze was erg actief binnen de parochie, hielp bij alle kerkelijke functies en deed vrijwillig wat ze kon, omdat ze het als haar plicht als goed katholiek beschouwde.

En zoals je misschien al had geraden, probeerde ze ons tweeën op te voeden onder hetzelfde richtsnoer: niet drinken (behalve wijn in de kerk), niet vloeken (vooral de naam van de Heer ijdel gebruiken) en altijd correct gedrag. Maar deze zomer zou dat veranderen. Deze zomer zou ik gebeurtenissen meemaken die voor altijd zouden veranderen hoe ik tegen het leven aankeek, of misschien hoe het leven tegen mij aankeek.

Het was zondagmiddag, thuis na de ochtendmis te hebben bijgewoond zoals we elke zondag deden, en ik was meteen naar mijn kamer gestuurd om mijn kerkkleren uit te trekken om ze niet vuil te maken. Ik rommelde wat in mijn kamer, dacht aan wat ik die dag zou kunnen gaan doen, en toen ik weer beneden was, liep ik de keuken in. Mama was net begonnen met koken, zoals ze elke zondagmiddag deed, en ik vroeg haar of ik naar mijn vriendin Betty mocht gaan. Ik had Betty die ochtend in de kerk gezien en ze had me uitgenodigd om te komen spelen.

“Oké schat…” antwoordde mijn moeder, “…maar ik wil dat je uiterlijk om vier uur thuis bent, ik kook een braadstuk voor het avondeten.”

“Dat beloof ik.” riep ik tegen mijn moeder terwijl ik de achterdeur van de keuken uitrende.

Ik was één keer te laat geweest, en maar één keer, maar ik wist nog goed hoe boos mijn moeder was geweest. Maar het alternatief was minder prettig, want op zondagmiddag in huis zijn betekende dat er klusjes opgedragen zouden worden en ik had geen zin om mijn middag door te brengen met het schoonmaken van het huis. En juist daarom, toen ik bij Betty’s huis aankwam om te horen dat haar moeder had besloten dat ze die dag naar Betty’s oma zouden rijden en dat ze niet kon spelen, zonk mijn hart.

Robbie was al weg voor de dag voordat ik wegging, hij had zijn honkbalknuppel en handschoen gepakt en was met de andere jongens in het park gaan spelen. Ik was daar even gestopt om te kijken, en had stilletjes gezeten in de hoop dat ze me zouden vragen om mee te doen. Maar alle oudere jongens hadden geen interesse om een kind als ik mee te vragen, laat staan een meisje.

Dus, opnieuw afgewezen, liep ik een tijdje door de buurt in een poging iets te doen te vinden om de tijd te doden, maar uiteindelijk leidden de hitte van de dag en mijn verveling tot het besluit om gewoon naar huis te gaan. Terwijl ik door de straat liep en onderweg steentjes over het gebarsten trottoir schopte, draaide ik de hoek van onze straat om en zag de oude auto van vader Paul op onze oprit geparkeerd staan.

Het was niets bijzonders, Vader Paul, de priester van onze kerk, kwam vaak langs om met mijn moeder in de woonkamer te zitten en over kerkzaken te praten; wie wat zou doen voor de komende bakverkoop, ideeën voor de school en af en toe een roddel over wie er de laatste tijd niet naar de mis was geweest.

Vader Paul leek me een vreemde man, iets waar ik niet precies mijn vinger op kon leggen, maar toch was hij er.

Als hij in de kerk was, of achter de preekstoel stond, praatte hij zachtjes over de woorden van God, maar op school was hij heel streng.

Niemand, en dan bedoel ik ook niemand, wilde naar zijn kantoor gestuurd worden.

Om wat voor reden dan ook.

Maar als hij bij ons thuis was, leek hij altijd erg aardig en ik mocht hem wel. Hij was wat ik beschouwde als een knappe man voor zijn leeftijd, altijd netjes en sprankelend schoon in zijn pak. En toen ik het huis naderde, kwam de gedachte bij me op dat zolang vader Paul en mijn moeder in de woonkamer zaten en hun koffie dronken, zoals ze altijd deden, het onderwerp van hoe ze allemaal koffie zo misten tijdens de oorlog altijd ter sprake kwam, dat ik misschien niet gevraagd zou worden om het huis schoon te maken als het me maar zou lukken om naar binnen te sluipen en naar mijn kamer te gaan.

Dus stak ik stilletjes het gazon van onze buren over en baande me een weg naar de achterkant van het huis, waarbij ik bukte om niet gezien te worden door de ramen aan de voorkant. Ik liep naar de achterste keukendeur, gluurde door de hordeur en probeerde door de lange gang naar de woonkamer aan de voorkant van het huis te kijken. Alles leek duidelijk, ze moesten op de bank gezeten hebben, redeneerde ik, en dus begon ik langzaam de hordeur te openen, voorzichtig om hem niet te snel te openen omdat hij dan zou kunnen rammelen of piepen, en voorzichtig de keuken binnenstappend trok ik de deur zachtjes dicht, opnieuw om geen geluid te maken. Ik liep op mijn tenen door de keuken en baande me een weg naar de trap, waarbij ik alleen even om de hoek keek om te zien waar mijn moeder en vader Paul waren, want ik hoorde ze niet praten.

Maar tot mijn verbazing zaten ze niet in de woonkamer, zoals ik had verwacht. Ik stond even verbaasd en vroeg me af waar ze waren. Ik wist zeker dat het de auto van Vader Paul was die op onze oprit stond, ik had hem daar al vaak genoeg zien staan om hem als de zijne te herkennen.

Maar terwijl ik daar stilletjes stond, begonnen mijn oren langzaam maar zeker zwakke maar hoorbare geluiden te horen die de trap afdreven waar ik stond. Het waren geen stemgeluiden, maar vreemde en angstaanjagende geluiden, spookachtige geluiden, en een rilling liep over mijn rug.

En terwijl ik daar stond en probeerde iets te begrijpen van het vreemde dat van de trap kwam, galmde er een plotselinge en luide kreun door de gang en naar mij toe, waardoor mijn lichaam in paniek ineenkromp.

“Wat was dat?” Mijn gedachten gingen tekeer.

Het klonk alsof iemand pijn had. Was het mijn moeder? Was ze gewond? En ik begon me heel bang te voelen. Maar ik kon daar niet gewoon blijven staan, ik moest iets doen, dus ik begon langzaam en heel angstig de trap op te lopen, een trede, toen nog een, toen nog een, nog steeds aandachtig luisterend om de vage geluiden te ontcijferen.

Op dat moment klonk er weer een luid gekreun, maar het werd gevolgd door het duidelijke geluid van gelach, vaag maar herkenbaar, en mijn gedachten begonnen weer te tollen. Wie was dat? WAT was dat? En dus ging ik langzaam verder de trap op, pas toen ik boven was stopte ik. Ik bleef even staan en het werd me heel duidelijk dat de geluiden die ik hoorde uit de slaapkamer van mijn moeder kwamen.

Opnieuw hoorde ik de griezelige geluiden, die luider werden naarmate ik verder naar haar deur kroop, bang voor welke verschrikking me te wachten stond. Moeders deur was gesloten, maar niet helemaal, hij stond op een kier zoals ons altijd geleerd was. “Voor het geval er een noodgeval is…” had mijn moeder altijd volgehouden. Langzaam zette ik mijn laatste stap naar de deur en leunde met mijn hoofd naar de kleine opening, veilig voor het zicht maar doodsbang voor wat ik zou kunnen zien.

Ik werd meteen getroffen door wat ik zag, niet in de kamer zelf, maar in de doorlopende passpiegel van moeder. Bij moeders bed stond vader Paul, nog steeds gekleed in zijn pak, maar tot mijn grote schrik stond hij daar met zijn penis recht uit zijn geopende rits. En alsof dat nog niet angstaanjagend genoeg was, knielde mijn moeder voor hem neer; haar blouse wijd opengesperd en van haar schouders hangend, haar bh naar beneden getrokken maar niet van haar borst af, haar borsten wiegend en ze omhoog heffend, haar tepels blootgesteld en groot en hard, maar het schokkendst van alles was het feit dat wat ik kon zien van Vader Pauls penis slechts het restant was van wat niet in mijn moeders mond zat.

Opgevoed als ik was, zal ik toegeven dat ik erg naïef was als het over jongens ging, maar ik wist wat een penis was, of dat dacht ik tenminste. Ik had er wel eens een gezien van een zuigeling, Betty’s kleine broertje om precies te zijn, toen hij zijn luier verschoond kreeg, maar wat ik voor me zag was zo totaal anders dat ik er bang van werd.

Het zag er enorm groot uit, groot genoeg om mijn moeders lippen te spannen terwijl het in haar mond zat, haar spuug verzameld in haar mondhoeken en stromend over haar wangen.

Ik was verlamd.

Maar toen de aanvankelijke paniek begon af te nemen, begon ik steeds gedetailleerder op te merken wat er gebeurde. Vader Paul en zijn handen op het hoofd van mijn moeder, zijn vingers zachtjes in het haar gevlochten, de losse knot hing als het ware uit elkaar. Terwijl ze voor Vader Paul knielde, zag ik hoe haar ene hand heen en weer gleed tussen haar borsten, bij elke borst stopte om in haar tepels te knijpen, ze tussen haar vingers heen en weer rukte en rolde, haar andere hand was tussen haar benen verstopt, onder haar rok en aan het zicht onttrokken.

Vader Paul trok langzaam en zachtjes aan het hoofd van mijn moeder, eerst naar voren en dan naar achteren, waarbij zijn penis steeds verder in haar mond verdween en er dan weer uit kwam, maar niet genoeg om het uiteinde te zien. En bij elke ruk aan haar hoofd liet vader Paul een lage, knorrende kreun horen, het geluid kwam diep uit zijn keel. Zijn ademhaling werd bij elke beweging dieper, tot hij begon te spreken. “Oh god… mfffff… oh, ja…. dat is het… blijf zuigen schatje… mffff…. oh June, je bent zo lekker…” Hij kreunde. “Ik ga klaarkomen in dat lieve mondje van je…”

Zijn woorden zonden weer een rilling over mijn rug terwijl ik daar zwijgend stond, terwijl ik mijn moeder bij haar naam noemde, dezelfde naam die ze mij had gegeven, en ik voelde mijn maag draaien. Maar ik kon me niet afwenden.

Mijn ogen waren gefixeerd op wat ik zag, ook al wist ik dat ik ze niet mocht zien. Mama trok haar hoofd naar achteren en zijn penis kwam uit haar mond, zag er rood en glad uit en was nog groter dan ik me had voorgesteld. Ze liet haar tepel los, greep zijn penis en begon met haar hand heen en weer te schuiven langs zijn lengte, terwijl ze hijgde alsof ze net de trap op was gerend of zo.

“Kom op mijn tieten, Paul!” hoorde ik haar ademloos roepen, terwijl ze net zoveel pijn klonk als vader Paul, maar ze wachtte niet op zijn antwoord. Ze stak snel zijn penis weer in haar mond en kreunde, terwijl ze nog steeds haar hand heen en weer liet glijden over het deel dat ik met haar hand kon zien.

“Mffffff…” Ik hoorde hem weer kreunen, “Oh ja, ik ga klaarkomen in dat lieve mondje van je.”

Mam kreunde weer en bleef over zijn penis wrijven terwijl hij haar hoofd weer vastpakte en probeerde zijn hele penis in haar mond te steken.

Ik hoorde haar een beetje stikken, maar ze stopte niet, kreunde weer en nu begon haar andere hand sneller onder haar rok te bewegen. Ze trok zijn penis terug uit haar mond en schreeuwde,

“Nee, kom op mijn tieten!”, en stopte toen snel zijn penis weer in haar mond.

“Mmmmm… wil je dat ik op je tieten klaarkom?” vroeg vader Paul, alsof hij haar aan het plagen was.

Mama kreunde alleen maar en knikte een beetje met haar hoofd, zijn grote ding nog steeds in haar gepropt en maakte allerlei slurpende geluiden terwijl ze alles probeerde door te slikken.

“Is dat wat je wilt? Hmmm…?” Hij zei weer: “Zeg me dat dat is wat je wilt…”

Ze trok haar hoofd weer terug en hijgde nog sneller, ze schreeuwde het bijna uit. “Ja, Godverdomme! Kom op mijn tieten! Kom op mijn tieten, Paul!”

En net als daarnet stak ze zijn penis weer in haar mond en begon er nog sneller dan daarnet over te wrijven.

“Mfff… Oh Yeah… Oh Ja…” kreunde Vader Paul, “… hier komt het…. hier komt het…”

Net op dat moment trok mama zich van hem los en zijn penis stak weer uit haar mond. Ze ging snel een beetje op haar knieën zitten en terwijl ze nog steeds het midden van zijn penis vasthield, richtte ze het gezwollen uiteinde precies op een van haar tepels en hield hem daar nog geen seconde vast.

Vader Paul begon te grommen alsof hij echt pijn had, en toen begonnen zijn knieën een beetje te buigen, toen hij plotseling luid gromde. “Ahhrrrrrrhhhh…” Hij gromde, en toen begon er allemaal spul uit het topje van zijn penis te spuiten. Het zag er wit en melkachtig uit, en het spoot er zo uit en spatte op mama’s tepel. Mam zoog haar adem in toen het spoot, en toen gebeurde het nog een keer, en nog een keer.

“Ja!” hoorde ik haar fluisteren, “Jaaa…”

Mama hield hem daar even vast terwijl zijn penis zich op haar tepel bleef legen, en mama leunde naar voren en drukte het topje van zijn glibberig uitziende penis tegen haar borst en smeerde het heen en weer over haar stijve tepel. Vader Paul stond daar met knikkende knieën, zijn hoofd naar achteren geworpen, grommend telkens als hij meer spul spoot…

Toen het erop leek dat het eindelijk ophield, kromp mama weer ineen en stopte zijn penis weer in haar mond. Ze stak haar hand weer tussen haar benen en onder haar rok, en wreef deze keer heel hard. Binnen een seconde begon ze heel hard te kreunen met de penis van vader Paul nog in haar mond, alsof ze ging huilen of zo.

“Oh God June! Zuig! Zuig schatje!” schreeuwde Vader Paul, zijn woorden zonden weer een rilling door me heen bij het horen van onze naam.

En dat was ze, net zo hard als altijd. Eindelijk trok Vader Paul zijn penis uit haar mond, en mama hijgde weer als vanouds, maar niet meer zo snel. En toen nam ze haar hand en schoof die onder haar beha en tilde haar borst op. Ze bracht haar hoofd naar beneden en zette haar mond op haar eigen tepel en begon al het kleverige spul dat uit de penis van vader Paul was gekomen weg te zuigen.

De hele tijd dat ik hier naar keek, voelde mijn lichaam alsof het bevroren was. Ik kon me helemaal niet bewegen, maar tegelijkertijd voelde ik overal tintelingen, vooral tussen mijn benen. Het was een nieuwe en vreemde ervaring voor me en ik begreep niet wat er met me gebeurde, maar toen ik me realiseerde dat Vader Paul en mijn moeder klaar waren met wat je dan ook noemde wat ze aan het doen waren, begon ik me heel duizelig en vreemd te voelen, mijn knieën zwak en wiebelig onder me.

Maar toen Vader Paul zijn nog steeds enorme maar krimpende penis terug in zijn broek begon te stoppen, begon ik weer helemaal in paniek te raken. Ik moest weg, en snel, anders zouden ze weten dat ik er was.

Zo snel en stil als ik kon liep ik de trap af, waarbij ik de treden, waarvan ik wist dat ze piepten, oversloeg, en ik rende snel de achterdeur uit.

Ik was echter vergeten om de hordeur vast te houden en dat realiseerde ik me pas te laat toen hij dichtklapte. Ik rende de hoek van het huis om, sneed het grasveld van de buren over en rende het trottoir af zo snel als mijn benen me konden dragen.

Toen ik de hoek omging, dook ik snel achter de hoge heg die langs het trottoir stond, want ik had het gevoel dat ik geen adem meer kon halen. Wat een leven lang leek, zat ik daar gehurkt, ademloos, mijn hart klopte in mijn keel.

Maar uiteindelijk begon ik te beseffen dat er niemand achter me was, dat niemand me had gezien, en langzaam verzamelde ik de moed om mijn hoofd om de hoek van de heg te steken en terug te kijken in de richting van mijn huis. Toen ik dat deed, zag ik de voordeur opengaan en vader Paul de veranda opstappen. Moeder volgde hem, haar handen beleefd voor zich geklemd, terwijl vader Paul zich naar haar omdraaide en iets zei, toen zijn hoed op zijn hoofd zette en snel naar zijn auto liep.

Ik hurkte weer achterover toen zijn auto voorbij reed, nauwelijks stopte toen hij bij het kruispunt kwam, voordat hij in de straat verdween. Mijn gedachten dwaalden af. Wat moest ik doen? Ik kon niet naar huis, dat wist ik zeker. Maar ik kon daar ook niet blijven zitten, gehurkt achter de struiken. En dus nam ik mijn voeten weer onder me en begon opnieuw te rennen, in de richting van het park en de veiligheid. Ik was zo in de war, gevuld met zoveel tegenstrijdige gedachten over wat ik net had gezien en gehoord. Ik moest gewoon ergens kunnen zitten en nadenken.

Bijna drie weken waren voorbij gegaan, eenentwintig lange en verwarrende dagen, sinds mijn schokkende ervaring van kindertijd naar adolescentie. En er was geen dag voorbij gegaan zonder dat ik eindeloos had nagedacht over wat ik had gezien. Ik dacht er de hele schooltijd aan, terwijl ik uit het raam keek naar de kinderen die naar de openbare school gingen en de zomer vrij hadden, ik dacht er thuis aan, ik dacht er ’s nachts aan als ik in bed lag.

En ik dacht er vooral op zondag aan. Zittend in de tweede kerkbank, zoals mijn moeder altijd wilde, omhoog starend naar de Vader terwijl hij zachtjes zijn preek hield, leek het allemaal onwerkelijk. Het was zo moeilijk om de Vader die voor ons allen stond, zo rustig pratend, zo… goddelijk, te vergelijken met de persoon die ik die noodlottige dag in mijn moeders kamer zag. Er was een moment, toen ik in de kerk zat, dat ik hem zag spreken en plotseling dwaalden mijn gedachten af. Ik stelde me voor hoe hij daar op de kansel stond, maar aan het zicht onttrokken was de gedachte aan zijn penis die uit zijn broek stak, zoals ik eerder had gezien. En terwijl ik dagdroomde, begon ik dat vreemde tintelende gevoel weer te voelen en ik schrok me dood, alsof God zelf wist dat ik me zo voelde in Zijn huis.

Ik moest mijn ogen sluiten en me lelijke gedachten inbeelden voordat ik ze weer kon openen, terwijl ik me inspande om de rest van de mis niet meer naar de pater te kijken. Maar al die tijd durfde ik nooit een woord te zeggen over wat ik had gezien. Alleen al de gedachte om het aan een andere ziel te vertellen maakte me doodsbang. Maar het leek erop dat hoe langer ik zweeg, hoe meer ik erover nadacht, de herinneringen met de dag sterker werden.

En bij de gedachten kwamen andere dingen, andere geheime dingen.

Voor het eerst in mijn leven begon ik dingen op te merken over mezelf, over hoe ik eruit zag, over hoe ik me voelde.

Op een nacht, toen ik na middernacht in bed lag en op de een of andere manier voelde dat iedereen sliep, vond ik de moed om mijn slaapkamerdeur te sluiten en op slot te doen, om mijn nachtjapon uit te trekken en mezelf in de passpiegel te bekijken. Ik bedoel, echt naar mezelf kijken. Ik wilde weten hoe ik eruit zag, zag ik eruit als een vrouw? Zoals mijn moeder? Ik merkte dat sommige dingen veranderd waren, al was het maar een klein beetje.

Ik merkte dat mijn borsten veranderd waren, dat ze gegroeid waren, niet zoals die van haar, maar ook niet meer als die van een klein meisje. En terwijl ik met mijn vingers langs mijn huid ging en ze durfde aan te raken, voelde ik het tintelende gevoel weer. Het voelde heerlijk zondig en opwindend tegelijk. Maar toen ik mijn ogen sloot en de herinneringen aan mijn moeder en vader Paul mijn gedachten begonnen te vullen, en eindelijk mijn vingers in mijn eigen tepel durfde te laten knijpen zoals moeder had gedaan, voelde ik een elektrische schok van mijn tepel naar beneden lopen, naar tussen mijn benen, naar… daar, en ik schrok er zo erg van dat ik onmiddellijk terug in mijn bed sprong en mijn nachtjapon weer aantrok onder de dekens.

Wat vind je van dit sexverhaal?

Gemiddelde beoordeling: 3 / 5. Aantal stemmen: 8

Dit bericht is nog niet beoordeeld. Laat weten wat je ervan vindt!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *