De scherpe knallen van strakke wervels liepen langs haar ruggengraat terwijl ze zich diep uitrekte en haar armen achter zich uitstrekte. “Dus dat is het?” Vroeg ze, terwijl ze een geeuw probeerde te onderdrukken. Ze wierp een blik op de klok; Bijna 2:30 in de nacht.
“Voor de komende twee uur in ieder geval.” Matthias stond op van de computer, zijn rug opgelucht.
Celena hoorde het metaalachtige knarsen van de zware koepel die een klein stukje draaide om de telescoop bij te houden terwijl die langs de nachtelijke hemel scheerde. Ze ademde diep in en verliet de controlekamer en het woongedeelte om buiten op de kleine houten veranda te gaan staan.
Ze hijgde. Het bleef haar verbazen, hoeveel jaren ze de geheimen ervan ook tot in de kleinste details had uitgeplozen. De nachtelijke hemel was nog steeds een kunstwerk voor haar. De kom van duisternis boven haar was verstoken van wolken, waardoor de sterren ongeremd konden schijnen, alsof iemand ontelbare diamanten over het fluwelen weefsel van de nacht had uitgestrooid.
Ze hoorde het zwakke kraken van de hordeur die achter Matthias dichtviel toen hij naar buiten ging om zich bij haar te voegen. Ze keek hoe de schaduwen van zijn handen in de duisternis over zijn ogen wreven, in een poging het leven er weer in te masseren.
“Prachtig,” merkte Celena tegen niemand in het bijzonder op. Haar blik was gericht op het sterrenbeeld Perseus. Strepen licht weenden van hem om de paar momenten.
“Het is altijd mooi als je de zwakkere sterren in Lyra kunt zien,” voegde Matthias eraan toe.
Ze knikte. “De Perseïden staan in volle bloei.” Een oranje streep kwam tevoorschijn uit Perseus toen ze de zin afmaakte. “Heb je als kind ooit geprobeerd de sterren te tellen?”
“Natuurlijk,” antwoordde hij. Ze kon de glimlach in zijn stem door de duisternis heen horen. “Ik stopte altijd na dertig. Ik denk dat ik geen goede aandachtsspanne had.”
Ze lachte. “Het verbaast me altijd hoeveel meer er zijn als we hier komen,” zei ze. “Deze donkere luchten zijn ongelooflijk.”
Ze hoorde hem snuiven toen hij zijn nek omhoog boog. “Er is wel een dun laagje nevel.” Hij zuchtte. “Dat gaat de fotometrie in de war sturen.”
Ze draaide zich naar hem toe. “Matthias, kijk je nooit meer gewoon?”
De schaduw van zijn gezicht draaide zich om om haar oplettende ogen te ontmoeten. “Ik denk dat ik vergeten ben hoe.”
De droge warmte van de zomernacht omringde haar als een lichte deken toen ze haar armen naar de hemel hief. De natuur zelf leek te slapen op zo’n laat uur op de 10.000 voet hoge berg, de dichtstbijzijnde mens mijlenver weg, en alleen het droge geritsel van bladeren was brutaal genoeg om de stilte te verbreken. Celena lachte duizelig toen haar lange blonde haar om haar heen wapperde in de wind.
Ze wist niet of het de verstikkende schoonheid van de miljoenen sterren was; ze wist niet of het de warme zomerlucht was die met ijle vingers over de knopen en ritsen van haar kleren ging. Ze wist alleen dat ze zich totaal anders begon te voelen.
Ze sprong de drie treden van de veranda af en liep naar het vlakke, open gebied dat de rest van het plateau vormde waarop de telescoopfaciliteit was gebouwd. Haar vingers trokken voorzichtig de knopen van haar shirt open en lieten het achter zich vallen terwijl het langs haar blote armen gleed. Ze knoopte de haveloze spijkerbroek die ze droeg los en ritste hem open. Ze liet hem langs haar heupen op de grond glijden en stapte eruit terwijl ze verder liep.
“Celena!” riep Matthias vanaf de veranda. “Wat ben je in godsnaam aan het doen?”
Ze negeerde hem terwijl ze achter zich reikte, haar ogen op de hemel gericht alsof ze Perseus aanbad en de gloeiende oranje parels die hij naar haar toe wierp, terwijl ze haar beha opende en die achteloos op de grond liet vallen. Ze haakte haar slipje onder haar duimen en bracht het in één snelle beweging naar beneden.
Matthias rende de korte afstand naar haar toe, terwijl hij haar kleren in zijn handen opschepte. “Celena, ben je helemaal gek geworden?” vroeg hij, zijn stem gemengd met amusement en bezorgdheid.
Ze draaide zich naar hem toe, een glimlach op haar gezicht waarvan ze wist dat ze die nog nooit eerder had geglimlacht. Ze keek naar zijn ongelovige ogen terwijl ze naar de schaduwen van haar naaktheid grepen onder de deken van duisternis. “Matthias,” koerde ze, haar stem nauwelijks hoger dan een fluistering. “Kijk je nooit meer gewoon?”
Hij slikte hard. “Ik kijk nu.”
Ze stapte dichterbij, zo dichtbij dat haar wapperende haar op warme, droge windstromingen naar voren kwam en zijn nek kietelde. “Niet alleen kijken,” fluisterde ze langzaam.
Hij aarzelde, stak toen voorzichtig zijn hand uit om haar naakte schouders naar zich toe te trekken toen ze een diepe zucht slaakte. Hij kuste haar. Ze trok aan zijn tong, spoorde hem stilletjes aan om haar aan te raken, om met zijn handen over haar warme huid te gaan. Dat deed hij.
Ze voelde zijn vingers lichtjes langs haar blote armen naar haar borsten gaan. Ze kromde haar rug naar voren om zijn handen te ontmoeten die zachtjes de verharde tepelhoedjes masseerden. Ze trok aan zijn shirt, bevrijdde het uit de tailleband van zijn spijkerbroek en onderbrak de verkenningstocht van zijn handen lang genoeg om het over zijn hoofd te trekken en opzij op de grond te gooien. De knopen van zijn spijkerbroek knalden luid open toen ze bijna aan de voorkant scheurde en hem over zijn benen naar beneden trok, zodat hij net zo bloot onder de sterrenhemel lag als zij.
“Laten we de sterren tellen, Matthias,” ademde ze.
Hij maakte een wanhopig geluid toen hij naar haar borsten zakte en aan haar tepels zoog als een uitgehongerde man. Ze voelde hoe hij haar naar de grond trok en ze ging er in mee. Ze ging op haar rug liggen en boog zich omhoog om hem tegemoet te komen terwijl hij zich een weg likte, knabbelde en zoog langs haar buik naar haar kutje. Ze spreidde haar knieën terwijl ze omhoog keek naar Perseus, die nog steeds oranje regende, terwijl Matthias haar clitoris omhulde met de hete nattigheid van zijn tong. Ze ademde harder en sneller terwijl hij de warmte tussen haar benen likte, en al snel was ze daar, met Perseus, die door de lucht naar beneden regende in een gierende streep oranje schittering.
Toen ze weer rustig genoeg was, kneep en trok ze aan hem, om hem aan te sporen zich over haar heen te bewegen. Dat deed hij en hij drong zachtjes in één snelle beweging bij haar binnen. Het ritme van hun lichamen was soepel en regelmatig, als het uurwerk van de hemel. Hij drukte zijn heupen tegen de hare terwijl haar handen hem in zich trokken. Ze schreeuwde, gilde, kreunde — het maakte niet uit. De dichtstbijzijnde mens die het kon horen was mijlenver weg. Zo ver weg als de ontelbare sterren.
Ze groef haar nagels in zijn rug terwijl ze haar hoofd achterover gooide in een oerkreet. Even later kreunde hij en zette lichte tanden in haar nek, waarna hij vermoeid boven haar in elkaar zakte.
Ze waren stil. De oranje gloed van meteoren vloog boven hen.
“We moeten terug naar binnen,” ademde Matthias zachtjes. Het kraken van de koepel aan de overkant van het plateau onderbrak de stilte.
Celena glimlachte. “Ik weet het,” zei ze zacht.
Ze keek omhoog naar de hemel. Er zouden altijd meer sterren zijn om te tellen.