De lichten flikkerden toen de doordringende ring van staal dat over staal schuurde weerklonk in de hoofden van 80 mensen tegelijk. De mensenmassa haastte zich naar voren, iedereen deed wat nodig was om rechtop te blijven staan terwijl het rijtuig van de metro langzaam tot stilstand kwam. De korte flitsen van voorbij suizende buizen in de donkere tunnel buiten de ramen maakten plotseling plaats voor felle lichten en een paradijs voor tegelzetters. Een zee van tassen, jassen en natte hoofden wachtte geduldig achter de gele lijn, allemaal klaar voor de race die komen ging.
Juan lag zes diep begraven achterin de wagon. Wanhopig hield hij zich vast aan de laatste riem aan de paal. Er bewoog iets dat zijn aandacht even afleidde van de advertentie voor Tourist Bus Tours boven zijn hoofd. De vrouw die daar stond en recht voor hem dezelfde kant op keek, had de ongelukkige gewoonte om per ongeluk achteruit te schuren. Het was opzettelijk of het was het niet. Juan kende zijn natuurkunde, maar hij had haar ook zien instappen. Hij was er vrij zeker van dat ze zichzelf ook had zien opstappen. In feite leek ze van achteren zelfs op de vrouw die voorbij kwam gewandeld op weg naar beneden. Aangezien ze haar hoofd omdraaide en glimlachte, begon het nu allemaal samen te komen.
Dit bracht Juan tot de conclusie dat dit opzettelijke acties waren. Niet dat het hem stoorde, het voelde goed. Te goed zelfs. Maar zelfs het voor de 45,567e keer lezen van de metrokaart kon de stormloop van bloed die nu Juan’s al half stijve pik vulde niet stoppen terwijl hij daar stond. De huid van zijn scrotum werd overspoeld door golf na golf van intense tintelingen over het gerimpelde oppervlak.
De beslissing om zijn halte te missen was snel genomen.
Terwijl de menigte in de wagon naar buiten filterde, stroomde de drukte op het perron weer naar binnen, waarbij de achterblijvers zich een weg naar buiten moesten vechten door de aanstormende vloed. De wanhopigen vallen op als ze met het enthousiasme van uitgehongerde Hyena’s naar de zitplaatsen gaan. Het zachte deinen van de menigte terwijl ze aanzwelt en inkrimpt om mensen door te laten, bezegelde het voor Juan. De zacht knarsende borstels van de zwerver vooraan waren nu samengesmolten. Juan voelde nu wat zeker een kont leek te zijn die rechtstreeks van de Goden zelf kwam, tegen zijn nu uitpuilende kruis aan. Van wat hij op het perron had gezien, was dat de reden dat hij al half in erectie was toen hij aan boord stapte. En nu kon de bobbel aan de ontvangende kant van het onontkoombare contact niet verborgen blijven, althans niet voor de vrouw vooraan.
“Dat moet ze toch kunnen voelen”, dacht Juan bij zichzelf.
Niemand anders kon het zien, maar Juan was de gelukkige die het mocht voelen.
Het gerinkel van de elektronische bellen gaf aan dat de deuren op het punt stonden dicht te klappen. De stilte van het doordringende geluid was een teken dat de trein op dit station niemand had verpletterd en nu door zou gaan naar het volgende. Met een zwiep vertrok de buitenwereld naar links achter de ramen, waardoor iedereen weer naar achteren zwaaide. En toen, zo snel als de helderheid verscheen toen de wagon stopte, verdween deze en werd nu vervangen door het zwarte, suizende landschap van tunnels.
De lichten flikkerden toen er iets misging met het elektrische contact van de trein, waardoor de wagon even werd verduisterd maar het gerinkel en geruis van de trein zich nog steeds een weg door het zwart baande. Het was echter geen lange black-out, maar vanuit het pikkedonker van de wagon kwam een licht gefluister van adem die werd afgekapt toen een hand plotseling met zijn vingers langs zijn nu kloppende lid ging. Het was Juan niet ontgaan dat haar lichaam nog steeds tegen het zijne drukte. Een paar keer diep ademhalen stopte de plotselinge drang om zijn lading daar en toen te blazen.
Een snelle draai van de heupen naar rechts, terugtrekken uit de actie was het plan. Het licht springt weer aan, gevolgd door een menigte knipperende idioten. Het oude dametje dat niet al te ver weg zit, herstelt zich en grijnst, haar blik afleidend naar de advertentie voor het nieuwste huidverzorgingsproduct boven een deur in de verte. Maar niet de hele tijd, terugkijken was haar voorrecht. Ze herinnert zich nog wanneer, lang geleden. De drukte neemt weer af, het geroezemoes neemt af.
In een oogwenk verschijnt er een station. In het gedrang van de nu deinende menigte heeft de hand op zijn pik zich niet bewogen. Juan kijkt naar de naar beneden gedraaide arm tussen hen in.
De hand in kwestie kneedde zachtjes zijn weg langs zijn pik, met extra aandacht voor het topje toen het weer naar beneden ging. De menigte uit de wagon was eindelijk het perron op gewankeld, wat betekende dat de nieuwe menigte kon instappen. Net als bij het storten van cement stormden de forenzen naar binnen en vulden elke beschikbare ruimte. Maar terwijl de menigte zich opjaagde en verdrong, stond Juan oog in oog met de diepste blauwe ogen die hij in lange tijd had gezien. Hij had haar kleine pirouette door de menigte niet opgemerkt, maar het is moeilijk om door oogleden heen te kijken. Maar nu hij de ogen voor hem had gezien, was het goede nieuws, dacht Juan, dat de hand die vastzat aan de vrouw die deze ogen bezat, nu zijn pik aan het strelen was.
Juan wilde geen spelbreker zijn. Boontje komt om zijn loontje. Juan liet zijn reservehand naar haar middel zakken. Er was geen beweging om hem te verwijderen. Zijn hand gleed zijwaarts over de riem van haar hipsters en stopte halverwege. Wachtend op toestemming om verder te gaan.
Met een zachte ruk van zijn hoofd schreeuwde hij JA JA JA JA. Met een behendige vertoning van hoe je op je tenen moet staan, leunt ze naar voren en fluistert zachtjes in Juan’s oor: “Mijn naam is Angelique. Waar wacht je op?”. De natte warmte van een tong die langzaam van zijn oorlel gleed, veroorzaakte een rilling die tot aan de basis van zijn ballen ging, waardoor de sensaties in zijn hele onderlichaam werden versterkt. Juan spaarde geen paard bij de aanval op het losmaken van het sluitingsmechanisme van haar broek. Behendigheid kan soms heel handig zijn. Binnen een paar seconden had Juan vier vingers bij elkaar geklemd en stak ze in de nu doorweekte heuvel van keurig getrimd schaamhaar die op hem lag te wachten.
De vochtige lippen van haar rijpende kut omhulden het topje van zijn duim terwijl die op zoek ging naar haar clitoris. Binnen een paar seconden vindt Juan zijn samengeknepen vingers begraven tot aan de basis van zijn duim, waarmee Juan instinctief de clitoris van Angelique bewerkt.
Ze beet in zijn oorlel. Elk haarzakje op zijn hele lichaam, en vooral zijn stijve pik en zak, kietelde en bruiste overal, maar nergens meer dan in zijn onderbroek.
Juan begon zich af te vragen hoe hij deze vrouw moest neuken, of meer in het bijzonder, hoe hij haar hier en nu moest neuken. Het was of nu, of als het nog 2 minuten zou duren, zou het misschien toch allemaal voorbij zijn in een plakkerige verspilde puinhoop die uiteindelijk een plas zou vormen in zijn uitgezakte onderbroek. Want een man weet wanneer de ketel begint te fluiten. Juan merkte al dat kleine spuitjes zich nu een weg baanden naar de uitgang.
De noodhendel doemde groot voor hem op en was binnen handbereik. Of hij aan de hendel zou trekken, daar dacht hij geen seconde over na. Binnen twee seconden was hij uit zijn houder gerukt en werd de trein de duisternis in geslingerd terwijl de remmen hem tot stilstand probeerden te brengen. Het eindigde in het niets en uiteindelijk in stilte.
Nadat zijn slijmerige vingers beter gesmeerd aanvoelden dan veertig liter glijmiddel ooit had kunnen doen, voerde hij het nog een beetje op. Ze trok hem strak en daardoor wist hij dat hij het gevonden had. Zijn vinger pulseerde zachtjes over het kleine ding dat precies aanvoelde als zijn tepel als het licht uit was. De nachten waren soms eenzaam voor Juan.
De vinger zwiepte rond, over en door haar clitoris. Elke draai of verandering van richting deed haar heel lichtjes verkrampen, zo lichtjes dat het alleen voor hen beiden waarneembaar was. Ze kon haar vochtigheid voelen, ze hield van het warme gevoel dat gepaard ging met haar hete vaginale sap dat langs haar binnenbeen naar beneden liep. Ze hield er nog meer van toen Juan met zijn duim haar clitoris plaagde. Met elke haal van zijn duim voelde ze dat hij klaarkwam. Angelique had al eerder gespuugd, terwijl het leek alsof ze op haar partners plaste. De stortvloeden die over haar minnaars liepen, waren gewoon enorme hoeveelheden van haar uitnodigende liefdessappen. Sommigen vonden het sexy, anderen kotsten over haar heen.
Juan merkte plotseling zijn ademhalingspatroon op, ergens in de mix was het een beetje moeizaam geworden. Hij was zeker niet aan het zwoegen toen hij in de koets stapte. Toen, voor Juan het wist, werd de onmiskenbare sensatie van zijn gulp die openging gevolgd door een stevige greep met vijf vingers. Juan kon niets zien, maar wel voelen. En de richting waarin het nu ging beviel Juan wel. De andere passagiers merkten nauwelijks dat ze Angelique op haar plaats hielden. De subtiliteit van haar slagen die uit haar polsen kwamen, niet eens de argwaan wekkend van haar medepassagiers met armbewegingen. Haar hand die tussen hen in op en neer ging.
Angelique wilde dit al veel eerder dan Juan. Ze wist alleen dat Juan vier kantoorblokken verderop werkte en rond dezelfde tijd als zij van zijn werk vertrok. Vandaag was niet de eerste keer dat Angelique een oogje op Juan had laten vallen. Er spookten miljoenen fantasieën door haar hoofd met Juan in de hoofdrol. Het duizelingwekkende idee dat een van haar favoriete fantasieën uitkwam, versnelde haar ademhaling. Met een snelle, behendige beweging van Angelique realiseerde Juan zich plotseling dat het op de een of andere manier was gelukt om een condoom om te doen. Juan was onder de indruk van de kunstigheid van de beweging. Maar waar was de verpakking gebleven? Zijn ogen vielen een beetje dicht toen ze de pik, die nu stevig in haar rechterhand zat, in haar openbarstende druipende lippen leidde.
Nadat hij voelde hoe haar warmte zijn pik langzaam omhulde, schoof Juan hem in het gevest: de zachte druk van de nu gezwollen eikel duwde zachtjes tegen haar baarmoederhals. Het gemak waarmee hij binnenkwam en de natheid van haar nu hete Vallei van Vlees en Lust waren slechts het bewijs van de vorige twee stations van voorspel. Bij de meeste mannen is het meestal het voorspel voor twee dat het doet.
Desondanks greep haar andere hand nu naar zijn onderrug, waarvan de nagels zo zachtjes begonnen te prikken in de huid door het shirt heen. Met elke beweging van de zachte wiegende beweging die ze nu beiden maakten, vielen haar oogleden langzaam dicht, beetje bij beetje. De lichten waren nog niet weer aan. Juan voelde een beetje vrije ruimte achter zich, dus hij breidde zijn slag uit en trok de volle lengte van zijn pik terug, waarbij het topje nu aan de uitstekende schaamlippen knabbelde. De vruchtbaarheid rilde in afwachting van zijn terugkeer tussen elke stoot. Telkens als zijn enorme pik weer in haar afdaalde, ging er een hele wereld van genot open, met elke centimeter die zich in haar bevond.
Er was niets nodig voor Angelique, het simpele gebaar van het gelijktijdig strelen van haar clitoris met zijn stoten stuurde Angelique naar een plek die we allemaal maar heel kort kunnen bezoeken, maar waar we veel tijd aan besteden om er te komen. Het enige uiterlijke teken van haar Orgasme was dat haar hoofd achterover en opzij lag. Als haar ogen open waren geweest, zou je ze ook hebben kunnen zien terugrollen in haar hoofd. Ze vond dit heerlijk.
Met de kracht van een miljoen wilde paarden die een heel klein ding slepen, gaf Angelique toe aan de stormloop van chemicaliën en neurologische boodschappen die nu door elk systeem in haar lichaam begonnen te pulseren en liet het orgasme haar recht tussen haar benen slaan. De ontspanning zorgde ervoor dat de vaginale spieren van Angelique rond Juan’s pik spasmen, ze grepen en probeerden hem omhoog te trekken in ringen van samentrekkende spieren. Ze merkte dat ze zich onbewust tegen zijn heupen begon te stoten en haar hoofd tegen zijn borst liet rusten.
Juan liet zijn gedachten de vrije loop, hij wist dat ook hij zojuist het point of no return was gepasseerd. Een eenzame gedachte kwam in zijn hoofd op. “Hier komt het geldschot.” Met niet minder waarschuwing dan Angelique, maar met hetzelfde verlangen om het los te laten en uit te spreken wat er stond te gebeuren, begonnen verschillende spieren in Juan’s lies ook wild te spasmen. De laatste stoot forceerde hete vocht in een stroperige klodder om een al overstroomd gebied diep in Angelique te overspoelen. Zijn hete sperma werd kleverig en klonterig in het reservoir van sap dat het nu omringde.
Met een zucht en een diepe zucht, merkte Juan dat zijn normale ademhaling weer normaal werd, zonder verder oponthoud ruimden Juan en Angelique zichzelf snel op en stopten zichzelf in. Geen postcoïtale “Rol om en knuffel me” verzoeken op dit rijtuig. Alles is opgeborgen en ze keren terug naar een omhelzing. Juan realiseert zich dat hij zich de hele tijd aan de riem heeft vastgehouden en erkent terloops de bron van zijn nu slapende en bloedeloos opgeheven arm.
Met een onberispelijke timing flikkeren de lichten plotseling weer aan. Op het eerste gezicht leek niemand iets te weten. Hoewel Juan merkte dat iedereen wild naar de man staarde die nu proestend op de grond lag, met de noodhendel in zijn linkerhand. Juan viel hem bij met een minachtende blik en een paar tut tuts. De schuld voor het incident is nu netjes gedelegeerd.
De trein ging nergens heen en dus werden de passagiers gedwongen om naar het volgende station in de tunnel te lopen. Angelique bevond zich bij hen, maar hield nog steeds Juan’s grote hand vast. De greep tussen hen beiden werd uiteindelijk verbroken door de bewegende menigte.
Terugkijkend door de schuddende hoofden van een andere stroom mensen, stijgt Angelique zachtjes op boven het geroezemoes van de menigte “Dank je Juan”, en is weg.
Juan grijpt een paal vast als hij er langs loopt en als hij het tafereel voor zich in zich opneemt, veroorzaakt hij onvermijdelijk een klein hoopje achter zich. De kerel die net achter Juan was gestruikeld, had zeker een paar namen voor hem, want hij moest bukken om de vers gevallen krant op te rapen. Toen drong het plotseling tot Juan door dat hij Angelique op geen enkel moment zijn naam had verteld.
.